برای برخی از پدر و مادرها این سوال پیش می‌آید که آیا ما باید دوست خیالی کودکان را طرد کنیم یا باید او را تحویل بگیریم؟ دقت و توجه به دوست خیالی کودکان و یا به عبارتی دیگر همنشین خیالی آن‌ها تا حد زیادی به پدر و مادرها نشان می‌دهد که کودکشان درباره‌ی جهان اطراف و آدم‌هایی که در اطرافش وجود دارند چگونه فکر می‌کنند.
یکی از مهم‌ترین مسائلی که اطلاع پیدا کردن از آن بسیار مهم است، این است که بدانیم کودکان چه درکی از محیط اطراف و روابطی که با دیگران برقرار می‌کنند، دارند. تا حد زیادی وجود دوست خیالی در این زمینه می‌تواند به والدین کمک کند. اما در مقابل برخی از والدین تصور می‌کنند که وجود این دوست خیالی از تنها بودن و منزوی بودن کودکشان نشات می‌گیرد اما اینگونه نمی‌باشد و شما به عنوان پدر و مادر باید تلاش کنید تا دوست خیالی کودکتان را بپذیرید. این ویژگی بیشتر در زمان قبل از ورود کودکان به مدرسه وجود دارد. به طورکلی کودکان با دوست خیالی خود بازی می‌کنند، غذا می‌خورند و حتی در برخی از موارد کودک به دوست خیالی خود اجازه می‌دهد تا هنگام خواب در کنارش بخوابد.
زمانی که دوست خیالی کودکتان را پذیرفتید باید یکسری نکات را در این باره بدانید و رعایت کنید که در ادامه به برخی از آن‌ها می‌پردازیم:
با دوست خیالی کودکان آشنا شوید
در ابتدا سعی کنید از وجود دوست خیالی کودکتان مطمئن شوید. این اطمینان زمانی حاصل می‌شود که خود او درباره‌ی دوستش با شما صحبت کند. یک قانون کلی در این باره وجود دارد که می‌گوید هیچگاه راجع به دوست خیالی فرزندتان از او سوال نکنید و اجازه دهید خودش این بحث را شروع کند. اگر با دوست خیالی کودکتان آشنا شوید بسیاری از درد‌ها، ناراحتی‌ها و ترس‌های او را شناخته و می‌توانید در این مسیر او را بهتر همراهی کنید. توجه کنید دوست خیالی کوکتان تا حد بسیار زیادی به خود کودک شبیه است. پس در نتیجه اگر دوست خیالی کودک را بشناسید در واقع خود او را شناخته‌اید.
داشتن دوست خیالی نشان از سلامت روانی کودک
کودکان بین دو تا سه سالگی شرایط مناسبی برای رشد پرورش تخیل و مغرشان دارند. در نتیجه داشتن دوست خیالی و تصوراتی که کودکان دارند نشان دهنده‌ی هوش بالا و رشد فکری آن‌ها می‌باشد.
دوست خیالی خطرناک می‌شود
وجود دوست خیالی تا زمانی اشکال ندارد و مشکل ساز نمی‌شود که این ویژگی با رشد کودک، شناخت و آشنا شدن او با محیط پیرامونش از بین برود نه اینکه تخیل جای واقعیت را برای کودک بگیرد. اگر این ویژگی تا سن ۷ سالگی از بین نرود و کودک زمان زیادی از وقت خود را با او بگذراند امری نگران کننده می‌باشد و نشان دهنده‌ی این است که کودک در برقراری ارتباط با دیگران دچار مشکل است و دارد به فردی افسرده و گوشه‌گیر تبدیل می‌شود. در چنین شرایطی بهتر است از روانشناس برای درمان کودک خود کمک بگیرید تا ریشه‌ی این ناتوانی در کودک شناسایی و درمان شود.
دوست خیالی کودکان را کم‌رنگ کنید
اگر احساس می‌کنید کودک شما بیش از اندازه با دوست خیالی خود در ارتباط است، برای متعادل سازی این شرایط سعی کنید ارتباطات کودک را به صورت روزمره با هم‌سن و سالانش بیشتر کنید. حتی در مدرسه فرصت لازم را برای دوست‌یابی کودکان ایجاد نمی‌شود پس در نتیجه برای کودکان در این سن بهتر است شرایط دوست‌یابی و بازی کردن را بیشتر فراهم کنید تا تعادل بین دوست واقعی و خیالی برقرار شود. تلفن زدن و شرکت در کلاس‌های مختلف گروهی می‌توانند گزینه‌ای مناسب برای اینکار باشند.
در مقابل دوست کودک خود صبور باشید
اگر دقت کرده باشید، زمانی که کودکتان کار اشتباهی انجام می‌دهد برای فرار از تنبیه می‌گوید که دوستش به او گفته است که اینکار را انجام دهد. به عنوان پدر و مادر در این زمان باید صبور باشید و دوست کودک را مورد خطاب قرار ندهید و به او بگویید که اینکار اشتباه است و خود کودک را توجیه کنید. فراموش نکنید که پدر و مادر ها نباید با دوست خیالی کودک خود همانند دوست واقعی او برخوردکنند. به عنوان مثال اگر دوست خیالی کودک را تنبیه کنیم او یاد می‌گیرد تا هر کار اشتباهی که انجام می‌دهد را گردن دوست خیالی خود بیندازد.
اگر مایل هستید تجربه‌ی داشتن دوست خیالی فرزند خود را با ما به اشتراک بگذارید.
