ابراز عشق و محبت به کودکان از هر چیزی برای آنان حیاتیتر است. اما محبت بیش از حد به کودکان سمیست که در دراز مدت تاثیر منفی خود را میگذارد. والدین باید بتوانند یک تعادل بین محبت کردن به فرزندان و توجه بیش از حد به آنان ایجاد کنند. توجه بیش از اندازه و برآورده کردن خواستههای زیاد کودکان به هیچوجه به نفع آنان نیست.
هیچ پدر و مادری دوست ندارد کودک خودشیفتهای داشته باشد که توانایی انجام دادن ابتداییترین کارهای خود را ندارد. این موضوع حتی در بزرگسالی نیز مشکل ایجاد میکند و فرد توانایی حل مسائل و مشکلات خود را ندارد. پس در ادامه با ما همراه باشید تا آگاهی خود را در این زمینه بالاتر ببریم.
تاثیرات محبت بیش از حد به کودکان
توجه زیاد به کودک استقلال را او میگیرد. در چنین شرایطی کودک به اطمینان خاطر میرسد که والدین همواره تمامی کارها را انجام میدهند. حمایتگری زیاد باعث میشود کودک قدرت تصمیمگیری نداشته باشد و ناتوان بماند. در نتیجه بدون اعتماد به نفس بزرگ میشود و در بزرگسالی نیز همواره ترس از شکست همراه اوست.
از طرف دیگر برخی کودکان با مشاهدهی چشمپوشیهای مداوم والدین و رفع خواستههای مکرر آنها، خودشیفته و لوس میشوند. این کودکان تصور میکنند تمام دنیا متعلق به آنهاست و در مواجهه با افراد دیگر نیز توقع دارند همواره حرف، حرف آنان باشد. تمامی رفتارهای گفته شده در بزرگسالی نیز ادامه پیدا میکنند و مشکلات زیادی برای فرد یا اطرافیانش به وجود میآورند. در این رابطه توصیه میکنیم مقالهی چگونه باید با کودک لوس خود برخورد کنیم را مطالعه کنید.
حد و مرز محبتکردن را رعایت کنید
آیا شما هم از آن دسته والدین هستید که محبت کردن را با پذیرش بیقید و شرط خواستهها اشتباه میگیرید؟ لطفا از همین فردا رفتار خود را با فرزندتان تغییر دهید. شما فرزند خود را دوست دارید و هر کاری برای خوشحالی او میکنید. اما نباید به هر خواستهای از جانب او تن بدهید. هدیه، غذای مورد علاقه، گردش و مسائلی از این قبیل نباید از اعتدال خارج شوند. محبت واقعی باعث رشد روحی کودک میشود نه برآورده کردن خواستههای متعدد او.
برای جلوگیری از محبت بیش از حد به کودکان چه کنیم؟
در تربیت کودکان، مهربانی همراه با قاطعیت را الگوی خود قرار دهید. کودکان باید بدانند حتی اگر کاری برای آنها مشکل است باید آن را انجام دهند. کارهای خود را به پدر و مادر واگذار نکنند و در حد توان خود تلاش کنند. شما به عنوان والدین باید وظیفهشناسی، استقلال، اعتماد به نفس، مسئولیتپذیری و … را در فرزند خود پرورش دهید تا در ذهن او نهادینه شود.
تا زمانی که کودک از شما کمک نخواسته است، اجازه دهید تمامی کارهایش را خودش انجام دهد حتی اگر اشتباه کند. دائما به او یادآوری نکنید که چه کاری را باید انجام دهد. برای مثال مرتب کردن اتاق کودک باید به میل و رغبت خودش صورت گیرد. در غیر این صورت فرزندتان همیشه برای انجام کارها منتظر یادآوری شما میماند و مسئولیتپذیر بزرگ نخواهد شد.
روشهای تربیتی قدیمی و ناکارآمد را کنار بگذارید و از محبت بیش از حد به کودکان خودداری کنید. در این راه با آگاهی به پیش روید تا شاهد شکوفا شدن شخصیتی قوی و توانمند در فرزند خود باشید. این جهان به چنین کودکانی نیاز دارد.
